Doli­na Dol­nej Odry to jeden z ostat­nich pra­wie natu­ral­nych kra­jo­bra­zów rzecz­nych w Euro­pie Środ­ko­wej, o bar­dzo nie­za­go­spo­da­ro­wa­nym, a cza­sem dzi­kim i suro­wym pięk­nie. Na dłu­go­ści 60 kilo­me­trów i śred­niej sze­ro­ko­ści 3 kilo­me­trów, czy­li na sto­sun­ko­wo ogra­ni­czo­nej prze­strze­ni, łączy w sobie obfi­tość bar­dzo róż­nych typów sie­dlisk. Z jed­nej stro­ny ist­nie­ją sie­dli­ska wod­ne, przy czym nale­ży odróż­nić rze­kę lub na wschod­nim krań­cu doli­ny od dro­gi wod­nej Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler na zachod­nim krań­cu doli­ny, pomię­dzy wie­lo­ma połą­czo­ny­mi roz­le­wi­ska­mi na rów­ni­nie zale­wo­wej samo.

Ze zbo­czy doli­ny Odry wypły­wa kil­ka kry­sta­licz­nie czy­stych stru­my­ków źró­dli­sko­wych, a na zacho­dzie prze­pły­wa­ją więk­sze rze­ki, takie jak Welse czy Salvey­bach, a na wscho­dzie Röh­ri­ke (Rurzy­ca). W samej rów­ni­nie zale­wo­wej szcze­gól­nie wyróż­nia­ją się roz­le­głe drze­wo­sta­ny turzy­co­we, trzci­no­we i trzci­no­we, podob­nie jak lasy łęgo­we liścia­ste i igla­ste, przy­naj­mniej w pozo­sta­ło­ściach. Na zbo­czach doli­ny, bocz­nych more­nach doli­ny Odry, ukształ­to­wa­nej jako doli­na polo­dow­co­wa w epo­ce polo­dow­co­wej, wystę­pu­ją boga­te gatun­ko­wo, natu­ral­ne lasy liścia­ste, a na wyży­nach kwie­ci­ste suche trawy.